Karin Brandt

Afgelopen vijf en dertig jaar heb ik gewerkt als trainer, supervisor, kunstzinnig coach en, in de laatste dertien jaar, als beeldend begeleider in de hospicezorg. Ik heb in mijn werk veel uiteenlopende mensen ontmoet en begeleid. Het boeit en ontroert me hoe ieder de eigen weg door het leven zoekt, met alle vreugde en verdriet die daarbij horen. De verhalen van deze mensen resoneren in mij en klinken door in wat ik creëer.

Ik schilder vanaf 2002 en heb sinds een aantal jaar een eigen atelier. Mijn thema is “portret”. Het is echter niet mijn streven een gelijkend portret te maken. Het gaat me om het weergeven van een sfeer, een emotie. Vreugde, geluk, successen worden vaak gedeeld met naasten en in deze tijd ook op social media. Maar dat wat leeft in de binnenwereld, angst, schaamte, woede, verwarring, wordt vaak alleen, in stilte, onzichtbaar voor anderen beleefd. In eenzaamheid. In mijn portretten wil ik die gelaagdheid tonen. De binnenwereld van iemand door laten schemeren en voelbaar laten zijn in het werk. Misschien zou je mijn portretten ‘koppen’ kunnen noemen. Ze zijn soms als maskers die iemand beschermen of iets verstoppen, andere keren lijkt het masker als het ware afgevallen en wordt de kwetsbaarheid van het gezicht daaronder zichtbaar.